Duizend Liter En Lasagne Van De Aldi

Ik word de laatste tijd achtervolgd door lopende toiletten. Niet letterlijk, dat spreekt voor zich, al vraag ik me af of dat niet genadiger zou zijn. Toegegeven, ik zou niet over straat kunnen wandelen zonder een colonne porselein achter mijn gat, maar wc’s zijn vooralsnog niet in staat trappen te beklimmen of van die magnetische klikdeuren (tweestapsvergrendeling) te openen, dus ik zou ze wel makkelijk kunnen afschudden. Of toch tijdelijk kunnen parkeren in lobby’s en op gelijkvloersen. De metaforisch (en eigenlijk ook wel soort van letterlijk) lopende toiletten daarentegen zijn niet te negeren of achter te laten, want voor je het weet sta je miljoenen in de schuld bij de watermaatschappij. (Ik wou uitrekenen hoeveel miljoen dan precies, zodat een richtbedrag/uur eindelijk makkelijk en eenduidig terug te vinden is op het internet, maar het leven is te kort om rond te kloten met het converteren van kubieke meter naar liter. Het is hoe dan ook te veel geld in deze tijden waarin de huismerk-lasagne van Carrefour al meer dan vijf euro kost.)

En zo stond ik een tijdje geleden met het deksel van de spoelbak in mijn hand, aangenaam verrast door hoe leeg het daar eigenlijk is. Ik had veel meer raderen en mechanismen verwacht, verborgen knopjes, en dingen om met moersleutels vast (of los) te draaien, maar er was niet veel te vinden. De eerste keer ongewenst doorlopen loste ik op door de vastgeraakte spoelknop terug naar boven te laten veren. Vol zelfvertrouwen prutste ik die een tweede keer ook weer los, en toen het een derde keer voorviel, liep ik over van zelfvertrouwen. Geen toilet zou mij nog klein krijgen. Ik was de koning van de dubbele wc-knop. Helaas was ik niet de koning van gewoon eens opletten om de linkerhelft niet in te drukken, en een vierde keer was er geen simpele oplossing meer. Dus ik keek doelloos in de spoelbak, bewoog wat hefboompjes hier en daar, en maakte uiteindelijk de vlotter vast met een haarrekkertje zodat de genadeloze stroom water stopte. Elegant was het niet, en een vreselijke oplossing voor mensen met maar één toilet, maar het werkte, en de watermaatschappij zal van mij geen failliete min-miljonair maken. 

Toen ik een week of twee erna een nachtje op hotel sliep en de wc daar om zes uur ‘s ochtends ook bleef doorlopen, begon ik me af te vragen of ik vervloekt was. Zeker omdat we hier met een moderne wc te maken hadden, met ingebouwd bedieningspaneel, en geen haaraccessoire zou dat kunnen oplossen. Zonder zin om een broek aan te doen en de verveelde nachtreceptionist de paniek te bezorgen impromptu loodgieterij te moeten uitvoeren, heb ik dan maar slaapdronken staan duwen op de kapotte drukschijf tot alles weer op de juiste plaats schoot. Ook dat heb ik nog een paar keer herhaald, want ik heb het geheugen van een stoeptegel, blijkbaar. 

Ondertussen schrijf ik verder, en leid ik mezelf af met Instagramverhalen kijken van mensen op vakantie. Iedereen is in Italië. Ik ben me hyperbewust van het feit dat ik nog nooit een pizza calzone heb gegeten.