Kleine baby’s worden groter, jongvolwassenen krijgen hun eerste grijze haren, ergens wordt iemand 30 en kraakt hun heup. Genadeloos raast de tijd verder, en het enige wat we kunnen doen is de mooie momenten krampachtig vastpakken, ze aan het zwaartekrachtsveld vastspijkeren, onze voeten in de aarde planten en onze kont naar achter zwieren – rechte rug, geactiveerde core – en touwtjetrekken met de klok. Of je kan ook ‘heel bewust in het moment leven’ of zoiets, maar wie heeft daar de buikspieren voor.
De zomer zit er alweer bijna op, en het doet ons ongetwijfeld allen pijn hoe snel de vakantiedagen en het vakantiegeld verdwenen zijn. Ik mag zelfs niet klagen, want in mijn dagen als nieuwbakken werkloze (of zoals ik het graag noem: freelancer) heb ik meer dan tijd genoeg gehad om alles op een rijtje te zetten/de batterijen op te laden/mezelf te zoeken/de toekomst uit te stippelen/in bed te liggen en And Just Like That te haatkijken. Hoogtepunt van het seizoen: de (tot nu toe nog steeds) jaarlijkse reis met mijn bestie en haar mini-me. Wat was het weer een ongelofelijk voorrecht een week zon zee strand te delen met mijn lievelingen, en wat was het een heerlijke, onbeschrijfelijk fantastische, niet zien aankomen maar o zo welkome plottwist dat tantie Lolo de #1 was. (Niet per se de hele reis, maar wel heel vaak, en dat is goed genoeg om het zo te mogen zeggen.) Hoe de keringen gerold en gedraaid zijn, ik had het (nog) niet verwacht, maar het smaakte zoeter dan de churros op de kermis. Het was bijna gênant voor de mama, echt.
Het begon al op de luchthaven. We vlogen vanuit Nederland, en daar moet iedereen door zo’n lichaamsscanner. Armen en benen in dezelfde positie als het slurpende mannetje uit Tik Tak, en dan maar hopen dat er nergens een alarm afgaat. De veiligheidscontrole is altijd een spannend moment voor volwassenen en een verwarrend moment voor kinderen. Want waarom doet mama alsof ze een cartoonfiguur is, en waarom mag ik niet mee, en wie is die rare vrouw die aan mijn pamper zit? Ik hield mijn hart vast toen de securitypersoon gebaarde dat ik eerst moest en dat de baby moest volgen, maar toen ze met open armpjes en een enthousiaste gil naar me toe kwam gelopen, was de toon gezet.
Even iets ter info: Ik weet niet hoe het komt, maar sinds enkele tijd is mijn favoriete koosnaampje mossel. Heel vreemd, heel atypisch voor mij want ik haat mosselen (slik die mop nu in, ik zweer het), maar ik kan het niet laten. Iedereen die ik schattig vind, is een onvermijdelijk mosselke.
Mosselke is intussen tweeënhalf jaar. Ze praat, ze wandelt, ze danst, ze doet een hilarische poging tot springen. Ze is niet bang om in het zwembad te duikelen, begraaft je voeten in het zand, en roept: “Nee, mama!! Tantie Lolo!!” Een keer zei ik lesgo, mossel en ik lach me nog altijd kapot wanneer ik denk aan hoe ze lesgo, mossel terugzei. Ze is lief en grappig en behulpzaam en geduldig en slim en inzichtelijk en een feestbeest en een sausmonster en oprecht het licht van mijn leven.
Ah, en een absolute terreur als ze slaapt.
Wegens een – door hen nogal moeilijk toe te geven – fout in de boeking, had het hotel geen babybed voorzien voor ons mosselke. Na veel vijven, zessen, zevens en achten (‘Jullie bed is toch groot genoeg? Ze kan er toch bij?’ en ‘De baby heeft toch niet voor de kamer betaald, dus wat is het probleem.’) zat er inderdaad niets anders op dan een fort te bouwen en de nacht te trotseren met een hyperactieve peuter tussen ons in. ‘t Is natuurlijk niet haar schuld dat het hotel haar slaapgelegenheden nogal royaal had opgefuckt, maar moét je Jane Fonda-aerobics doen in je REM? Eerst een hand in je oog, dan twee voeten in je rug, en op een bepaald moment sliep ze op haar hoofd?? En twee minuten later op de mama haar hoofd?? (Heel goeie timing van haar om mama > tantie Lolo te kiezen, moet ik wel zeggen.) Geen wonder dat die kleine zo gespierd is, zij doet fitboks en bouldering in haar slaap.
Ondanks de uitdagende nachten was het wel weer de reis van mijn leven. Naar goede gewoonte lieten we een karikatuur tekenen van ons groepje, een aanduiding van hoeveel groter mosselke alweer geworden is, en hoezeer de mama eruitzag als Betty Boop, blijkbaar. Ze komen allemaal ingekaderd aan mijn muur, de serie aan gezegende momenten die ik mag beleven met de mensen die ik graag zie. Ik zou er sentimenteel van worden, ware het niet dat de manier waarop de mama gigantische borsten en een megabedonkadonk heeft aangetekend gekregen alle emotionaliteit in de weg zit. En of we daar volgend jaar een nieuwe tekening aan toevoegen? Lesgo, mossels.
Laurien vereecken 
Leave a comment